Vrouwelijke energie en het medicijnwiel
Vrouwelijke energie was lange tijd onderdrukt of ondergeschikt aan de mannelijke. Dit was in de maatschappij het geval en ook in mensen, zowel mannen als vrouwen. Dit nam vele vormen aan, zoals seksueel geweld, vervolging van 'heksen' en niet naar ons gevoel luisteren. We leven in een tijd waarin het vrouwelijke in opkomst is. Vrouwelijke waarden krijgen meer aandacht. We zien in dat empathie, zorgzaamheid en streven naar harmonie meer goed doen dan conflicten en geweld. Het is tijd voor nieuwe balans tussen het mannelijke en vrouwelijke. Het medicijnwiel laat zien hoe.
De vrouwelijke en mannelijke kanten van het medicijnwiel
Het medicijnwiel kun je zien als een kompas met de vier windrichtingen Noord, Oost, Zuid en West en daarin de vier elementen lucht, vuur, water en aarde en de menselijke functies Denken, Doen, Voelen en Zijn. Denken en doen zijn mannelijk, voelen en zijn vertegenwoordigen de vrouwelijke kanten van het medicijnwiel. We zijn over het algemeen gewend om vooral veel en lang te denken en veel te doen, doen, doen. Mannelijk dus. Voelen? Dat gaan we liever uit de weg. Waardoor we aan zijn niet echt toekomen.
Je kunt het medicijnwiel zien als een creatie-wiel, dat de wetmatigheden laat zien in creatie processen. Elke creatie begint in het Noorden met een idee. In het Oosten gaan we actie ondernemen en dan komen we in het Zuiden allerlei sensaties tegen. Onze acties brengen energie in beweging in de vorm van emoties. Als we iets nieuws gaan doen, roept dat nu eenmaal iets op. Onzekerheid misschien, of angst. Het onbekende tegemoet gaan, vinden we moeilijk.
Om de cirkel rond te maken en in het Westen uit te komen bij resultaat, vertegenwoordigd door het element aarde, moeten we in het Zuiden door het Voelen heen. Er is geen andere weg naar een nieuwe realiteit. Wat als je niet voelt? Meestal bedenken we dan een nieuwe idee en dan begint een nieuwe creatie. Zonder dat de oude is afgerond.
Heb je je ooit afgevraagd waarom dingen niet lukken? Waarom je toch geen resultaat ziet van je inspanningen? Dit is het antwoord: je hebt het Voelen geprobeerd over te slaan. Meestal houden we niet zo van voelen, zeker niet van de sensaties die worden opgeroepen door de onzekerheid van het onbekende.
We hebben ons lang geleden al aangeleerd om niet te voelen. Voelen is voor watjes. Stel je niet zo aan. Er moest gewerkt worden, doorgegaan ondanks de pijn en volgehouden vanwege de situatie. Het vrouwelijke Voelen was hoogst ongewenst. Het vrouwelijke Zijn hoogst onbekend.
Het vrouwelijke en voelen
We mogen in deze tijd weer voelen, nou ja in bepaalde kringen dan. Dat is makkelijker gezegd dan gedaan trouwens, want de patronen van niet-voelen zijn diep ingesleten. We zijn zo gewend dat we iets moeten (doen), dat we in ons hoofd zitten en niet met onze aandacht in ons lichaam zijn.
'Onszelf zijn' is vaak met zoveel onveiligheid omgeven, dat we een alerte houding hebben in plaats van te ontspannen. Weer gaan voelen, is ook best confronterend. Maar oh zo belangrijk. Het is het begin van de weg terug naar onze vrouwelijke kracht.
We komen oude pijn tegen, zodat deze geheeld kan worden en getransformeerd in (zelf)liefde. De tijd is rijp. Daarmee bedoel ik niet dat het volgende week klaar is. Ik zie dat een diepe kentering gaande is. Ik merk het bij mezelf en in sessies met mijn cliënten. Steeds meer verlegt mijn werkterrein zich van loopbaan begeleiding naar persoonlijke en spirituele begeleiding. Ik help mensen niet alleen hun missie helder krijgen, ik help hen ook door de diepe pijn heen die hen er al zo lang van doet weglopen.
Het vergt veel moed om het aan te gaan: je missie weten, je diepe verlangen volgen en voelen wat dat bij je oproept. En vervolgens stap voor stap verder gaan op deze nieuw ingeslagen weg en door de weerstand heen gaan. Want het oude is weerbarstig. Zowel in de maatschappij als in ieder van ons.
Wees gerust: we kunnen het aan. En we worden geholpen. Door spirituele helpers zoals gidsen en engelen en door de vele coaches en therapeuten, met elk hun eigen deskundigheid en aanpak. Vooral intuïtieve, lichaamsgerichte en systemische methoden dragen bij aan meer inzicht en versterken ons zelfvertrouwen. Vooral ook helpen ze ons om weer te leren en durven voelen.
Pijn helen
In een van de sessies die ik onlangs deed, onderzocht ik met de cliënte iets uit haar familie geschiedenis. Het ging over moeten vluchten. Waarvoor? Wat zij doorkreeg van haar gidsen, was naar mijn mening universeel en daarom wil ik het met je wil delen. Het raakte diep, zowel bij haar als bij mij liepen de tranen over de wangen.
Uit haar verhaal: 'We moeten vluchten voor vervolging, voor de dood. Wie? De familie van Jezus. De Romeinen hebben ons ontdekt. De vrouwen en kinderen zijn in gevaar, we moeten ons verspreiden. Er zijn engelen bij die ons leiden, op deze goddelijke missie om de bloedlijn te bewaren. We moeten voor duizenden jaren zwijgen over onze kennis. Duisternis zal heersen. Het gaat pijn doen om het niet te weten en afgesneden te zijn van je ware kern. Het is zwaar als je niet weet waar je vandaan komt en wat je taak is.'
Het raakte mij ook in mijn eigen ervaring. Of ik er zelf bij was toen weet ik niet. Maar ik zit wel in deze stroom, van het hebben moeten bewaren van geheime kennis en ondergronds gaan.
Haar verhaal ging verder terug, naar de vroege Atlantis tijd. Mijn cliënte: 'Toen de mensheid zichzelf nog liefdevol omarmde. Het was een vredelievende maatschappij, er was harmonie en er was genoeg voor iedereen. Er was geen oorlog, geweld of haat. Maar er waren wel al zaadjes, en toen incarneerden er mensen die uit waren op misbruik. De Godin, de natuur, werd niet meer gehoord en gevolgd. Er kwamen steeds meer mensen die misbruikten. Ze mogen nu weg, ze horen hier niet.'
Licht en liefde brengen
'De tijd van het licht is aangebroken,' kreeg mijn cliënte door. 'Je bent een van de velen die hierop is voorbereid, op verspreiden van het licht. Zoals het ooit was op aarde, vredelievend en harmonieus, zo kan het weer zijn.'
Ik vond het uiteindelijk een boodschap van hoop. Het gaf me het vertrouwen dat het licht kan winnen van de duisternis. En de bevestiging dat velen van ons een missie hebben die hiermee te maken heeft. Ik kreeg de nacht daarna een droom een bloem te zijn en door de donkere aarde omhoog te groeien, naar het licht toe.
Hoe kunnen wij bijdragen aan verspreiden van het licht? Door onze angsten, pijn en zelfkritiek los te laten. Door te zorgen voor liefdevolle gedachten over onszelf. We mogen de overtuiging loslaten dat we niet goed genoeg zijn.
Onze bijdrage leveren: wij zijn een medicijn
Het medicijnwiel laat ons zien aan de hand van onze persoonlijke getallen dat wij een medicijn zijn voor deze wereld. Juist daar waar pijn is, tekort of gebrek, daar kunnen wij met onze gave (onze Doe-kwaliteit, het getal in het Oosten) iets betekenen. Iets brengen en geven. Het is een mannelijke kant van het medicijnwiel.
Daar mogen en willen we wel wat voor terug ontvangen. In het Westen van het medicijnwiel kan er worden ontvangen, het betreft het vrouwelijke principe van Zijn, het aarde element van resultaat en vorm. Maar wat als je jouw Zijn-kwaliteit nauwelijks hebt kunnen ontwikkelen, omdat je altijd aan het Denken en Doen was en het Voelen oversloeg? Dan kun je niet ontvangen. Je geeft en geeft, maar er komt niets of te weinig terug. Dan is er sprake van onbalans.
Zo laat het medicijnwiel heel simpel en duidelijk zien hoezeer we uit balans zijn geraakt Ook laat het zien wat er nodig is voor balans. Voelen en Zijn. Door het Voelen komen we in het Zijn, door het water heen en emoties voelen en waar nodig verwerken om ons idee vorm te zien krijgen.
Heling van onszelf brengt balans in de wereld
Terug naar het voorbeeld met mijn klant en haar verhaal. Ik had eerst nog het nodige te voelen en verwerken op het gebied van onderdrukking en de terugkeer van het vrouwelijke. Daarom raakte het me zo. Ik zag in dat ik als kind het vrouwelijke in mij was gaan onderdrukken, omdat ik me er geen raad mee wist. Mijn moeder was op jonge leeftijd bevroren geraakt door haar nare jeugd ervaringen en kon voor mij niet echt een voorbeeld zijn als moeder. Met als gevolg dat ik het zelf maar moest uitzoeken. De eenzaamheid en het gevoel van verloren zijn die ik daardoor beleefde, waren te heftig om te ervaren dus die stopte ik weg.
Van de kant van mijn vader kwam er ook nog wat trauma bij. Hij kon - door zijn eigen trauma's - niet omgaan met mijn emoties en grote gevoeligheid en dat gaf mij steeds het idee afgewezen te worden. Nog een reden om dat deel, het vrouwelijke, in mij te onderdrukken. In hard werken en mijn best doen op school, in studie en later werk, zag ik kans om gewaardeerd te worden.
Dit leidde zeker tot een onbalans in voelen en denken en in zijn en doen. Lange tijd lag mijn focus op denken en doen, mannelijk dus. En niet op zijn en voelen, het vrouwelijke. Het was een lange weg terug naar mezelf, naar ontdekken en omarmen van de afgesplitste vrouwelijke delen van mij en naar een compleet en heel mens zijn.
Door bewustwording, heling van trauma van mijn voormoeders en voorvaders en van mijn innerlijk kind, kom ik steeds dichter bij die balans tussen mannelijke en vrouwelijke energie. Door eerst zelf te helen en in balans te komen, kan ik meer betekenen voor anderen.
Ik heb het gevoel dat de puzzelstukjes op hun plek vallen. Niet alleen in mijn leven en werk, ook bij anderen. Het is kennelijk een collectief proces. Herken je dit? Ik voel me een strijder van het licht, schreef ik een hele tijd geleden. Maar hoe dan? vroeg ik me af. Ik ga niet vechten of zo. Nu weet ik hoe: door te schrijven en les te geven over wat ik intuïtief weet en over wat ik zelf heb ervaren en geleerd. Ieder van ons draagt bij op onze eigen manier, passend bij het medicijn dat wij zijn.
Vanuit een proces van diepe dingen doorleven en loslaten, en innerlijk in kracht en liefde groeien, kunnen we naar buiten komen om onze bijdrage te leveren. Niet per se aan grootse acties. Ook om de dagelijkse dingen het hoofd te bieden. Ons werk, gezin of relaties; ze vragen om begrip en inzet. Juist met kleine stappen realiseren we onze levensmissie.
© Lusanne Hogeweg